19η ΜΑΪΟΥ-ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ-ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Το σχέδιο των Νεότουρκων αποσκοπούσε σε πλήρη εξαφάνιση κάθε μη μουσουλμανικού στοιχείου. Αυτό έγινε αντιληπτό όταν η εξουσία περιήλθε στον απόλυτο έλεγχο  της σατανικής τριανδρίας του Ταλαάτ Μπέη, του Ενβέρ Πασά και του Ντζεμάλ Πασά.

Η Τριανδρία αυτή , μαζί με τον επικεφαλής της Γερμανικής Στρατιωτικής Αποστολής, στρατηγό Λίμαν Φον Σάντερς κανόνισαν  το χρόνο και τους τρόπους εξόντωσης των Χριστιανών και κυρίως των Ελλήνων και Αρμενίων.

Ο επικεφαλής της Γερμανικής Στρατιωτικής Αποστολής, στρατηγός Λίμαν Φον Σάντερς

Παρά την επαναλαμβανόμενη  αναφορά στο θρησκευτικό στοιχείο  θα αποτελούσε  παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας η μη αναφορά και στο οικονομικό στοιχείο  που έπαιξε σημαντικό  ρόλο  στη  γενοκτονία  των Ελλήνων και Αρμενίων.

Γράφει σε βιβλίο του ο Κώστας Φωτιάδης:  «Στην  προσπάθειά τους για εμπορική κατάκτηση οι Γερμανοί είχαν αντιμέτωπους ,εκτός από τους Άγγλους  και τους Γάλλους, και τους αυτόχθονες χριστιανικούς λαούς , τους Αρμένιους και τους Έλληνες, που είχαν στα χέρια τους , μέχρι την εμφάνισή τους , το μικρασιατικό εμπόριο και τη βιομηχανία. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στη Δυτική Μικρά Ασία , πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή σε σύνολο 5.308 εργοστασίων τα 4.008 ήταν Ελληνικά , ποσοστό 75,51%. Δικαιολογημένα  λοιπόν οι Γερμανοί θεωρούσαν τους Έλληνες σοβαρό εμπόδιο για την οικονομική τους διείσδυση στην περιοχή.»

Τρείς μήνες πριν την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν οι διωγμοί, οι  σφαγές , οι συστηματικές εκτοπίσεις των Ελλήνων .

Σε σχετική διαταγή του υπουργού Εσωτερικών Ταλαάτ  μπέη με ημερομηνία  14 Μαίου 1914 αναφέρεται: «Είναι επείγον  για πολιτικούς λόγους οι Έλληνες  κάτοικοι των ακτών της  Μικράς Ασίας  να αναγκασθούν να εκκενώσουν τα χωριά τους για να εγκατασταθούν  στα βιλαέτια του Ερζερούμ και της Χαλδίας.»

Σύμφωνα με την παραπάνω διαταγή και με άλλες παρόμοιες που αφορούσαν άλλες περιοχές σύρθηκαν βίαια στην εξορία χιλιάδες χριστιανοί εκτεθειμένοι στις δυσμενείς καιρικές  συνθήκες, στην πείνα, στους βιασμούς γυναικών , στις αρπαγές παιδιών  , στις προσχεδιασμένες επιθέσεις ατάκτων Τούρκων.

Όλη η Ανατολή γέμισε  από τα πτώματα των δύστυχων αυτών εξορίστων  .

Είναι  χαρακτηριστικός ο όρος που δόθηκε από τους δυτικούς  για τη μορφή αυτή εξόντωσης ,που την ονόμασαν «λευκό θάνατο».

Όταν η Τουρκία  βγήκε στον πόλεμο και υπέστη οδυνηρές ήττες στο Ρωσοτουρκικό μέτωπο του Καυκάσου και στην προσπάθειά της  το  Φεβρουάριο του 1915 να ανακαταλάβει την Αίγυπτο  από τους Άγγλους , τότε συνέλαβε μια νέα μέθοδο εξόντωσης των Χριστιανών. Συγκρότησε  ειδικά τάγματα  που τα ονόμασε  Τάγματα Εργασίας , όπου υπηρετούσαν μόνο Έλληνες και  Αρμένιοι.

Χιλιάδες υπήρξαν τα θύματα στα τάγματα αυτά, γι’ αυτό και ονομάσθηκαν από τους χριστιανούς  καταραμένα τάγματα θανάτου.

        
Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου 1914-1918 δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων σκοτώθηκαν.                                                             

Οι Πόντιοι πίστεψαν ότι το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου το 1919 θα έφερνε το οριστικό τέλος στα δεινά τους , με τη γενική αμνηστία που δόθηκε.    Αμέσως μετά τη λήξη του Α Παγκόσμιου Πολέμου  εκδόθηκαν εκατοντάδες εντάλματα σύλληψης εναντίον όσων πρωτοστάτησαν στα εγκλήματα εις βάρος των  Ελλήνων και των Αρμενίων.             

Οι τρεις πρωταίτιοι ο Ταλαάτ  υπουργός εσωτερικών , ο Ενβέρ υπουργός πολέμου και  ο Ντζεμάλ υπουργός Ναυτικών  διέφυγαν στο εξωτερικό.  Πολλοί εγκληματίες  μαζί με τις ένοπλες συμμορίες τους κρύφτηκαν στα βουνά όπως ο Τοπάλ Οσμάν.

Στις 19 Μαίου 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα  . Ξεκινά η δεύτερη φάση της Γενοκτονίας με αρχηγό  τον  αιμοβόρο αρχηγό Τοπάλ Οσμάν.

Οι τρόποι, οι μέθοδοι και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι τουρκικές κυβερνήσεις για να εξοντώσουν τον ποντιακό ελληνισμό είναι απίστευτοι.         Επιστράτευση και εξόντωση των νέων, τάγματα εργασίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης . Εξορίες , σφαγές, φυλακές, κρεμάλες, πορείες θανάτου, εκτελέσεις εν ψυχρώ, πυρπολήσεις, λεηλασίες, απελάσεις, βιασμοί, εξισλαμισμοί, παιδομάζωμα. Τα βασανιστήρια δεν έχουν τέλος.                                                            

Η εξόντωση θα ήταν ολοκληρωτική αν δεν υπήρχαν  ελληνικά αντάρτικα σώματα που προστάτευαν ένα μέρος του ελληνικού πληθυσμού , περιφέροντάς το από βουνό σε βουνό.

Η τραγωδία αυτή κατά την Κεμαλική περίοδο 1919-1923 συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη και ανάγκασε τους ύπατους αρμοστές της Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας να λύσουν τη σιωπή τους και να διαμαρτυρηθούν με κοινή επιστολή προς τον ίδιο τον Κεμάλ.

Από το 1914-1922 εξοντώθηκαν  303.238  άτομα. Σε αυτό τον αριθμό προστέθηκαν και άλλες 50.000 θύματα της περιόδου 1922 μέχρι τη συμφωνία  της ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων 1923-1924.

Επομένως συνολικά 353.000 Έλληνες του Πόντου ( από πληθυσμό 750.000) εξοντώθηκαν .
                                              

Δεν πρέπει να ξεχνάμε βεβαίως  την τραγική μοίρα και του υπόλοιπου μικρασιατικού Ελληνισμού  και της Θράκης. Σύμφωνα  με τις στατιστικές του δημοσιογράφου της εποχής Ρενέ Πυώ και του Οικουμενικού Πατριαρχείου από τους Βαλκανικούς Πολέμους ως το 1918 θανατώθηκαν  550.000 στην υπόλοιπη Μ.Ασία και Α.Θράκη.              
                                                              

 Σύνολο  ελάχιστου αριθμού θυμάτων στην περίοδο 1912-1918   900.000.

Ξέρουμε  από τις πάμπολλες δημοσιογραφικές έρευνες  για τα συμβούλια ειρήνης, ότι το 1919 οι έλληνες στην Α.Θράκη και σε όλη τη Μ.Ασία ήταν 2.700.000 ( από 3.600.000 που ήταν το1912)

Γνωρίζουμε ότι έφυγαν ως πρόσφυγες από το 1922 ως το 1924 1.300.000 και έμειναν στην Ίμβρο, Τένεδο και στην Πόλη  γύρω στις        250.000.

Άρα έχουμε συνολικό αριθμό θυμάτων  από το 1912 ως το 1924  900.000+1.150.000=2.050.000 .

Οι αποδείξεις για τα γεγονότα των θηριωδιών και των σφαγών  είναι πολυάριθμες και συγκλίνουσες. Προκύπτουν ακόμη και από τα ίδια Οθωμανικά και Τουρκικά Αρχεία , κυβερνητικές αποφάσεις και νομοσχέδια, από τα αρχεία Ευρωπαϊκών χωρών καθώς και των ΗΠΑ, από αναφορές ξένων διπλωματικών υπαλλήλων και προξένων, Ιεραποστόλων και Φιλανθρωπικών Οργανώσεων .

Στις  24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων  ψήφισε ομόφωνα  την αναγνώριση της  γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και  η 19^η Μαίου είναι πλέον Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας αυτής.

Η  Μνήμη των θυμάτων της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου , όπως και των Ελλήνων της Μ.Ασίας και Α.Θράκης  θα βρει δικαίωση  μόνο μέσα από την αναγνώριση του  εγκλήματος από την Τουρκία.

Η Τουρκία οφείλει :

-Να σεβασθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα χιλιάδων ποντιόφωνων που ζουν στα εδάφη της  που δεκαετίες καταπατώνται.

-Να σεβασθεί τα Ελληνικά- Χριστιανικά Μνημεία που καταστρέφονται ή μεθοδευμένα επιχειρείται η αλλοίωση της Ιστορίας, της προέλευσης και της φυσιογνωμίας τους.

- Να αναγνωρίσει  τη Γενοκτονία των Ελλήνων  του Πόντου, της Μ.Ασίας και της Α.Θράκης.

Oι εκδηλώσεις μνήμης  πρέπει να επαναλαμβάνονται , γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι παππούδες μας ήταν Έλληνες της Μ.Ασίας, του Πόντου και της Α.Θράκης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, όπως δεν πρέπει να φανατιζόμαστε.

Αξιολογούμε με κριτικό μάτι την Ιστορία χωρίς μίσος και διάθεση εκδίκησης.

Έχουμε χρέος να γνωρίζουμε την Ιστορία μας, γιατί η γνώση είναι δύναμη αφύπνισης.

Έχουμε χρέος να κάνουμε Άσκηση Συλλογικής Μνήμης.

Έχουμε χρέος να κάνουμε Άσκηση  Αναζήτησης της Αλήθειας.

Έχουμε χρέος να κάνουμε Άσκηση  Σεβασμού στα θύματα .

Έχουμε χρέος να κάνουμε Άσκηση Συλλογικής Ευθύνης.

Αφυπνισμένη Συλλογική Μνήμη σημαίνει Οχύρωση της Δημοκρατίας ,Οχύρωση  της Δικαιοσύνης  , Οχύρωση  της Αλήθειας.

Η Τουρκία οφείλει να αναγνωρίσει  το έγκλημά της ,γεγονός  που  θα την οδηγήσει σε κάθαρση , σε συμφιλίωση με την Αλήθεια και  τη Συγγνώμη και θα την αποτρέψει από την επανάληψη  της ίδιας εγκληματικής συμπεριφοράς.

Έχουμε δικαίωμα στην Αλήθεια , έχουμε Δικαίωμα στη Μνήμη .  

Η  Ελληνική Δημοκρατία  οφείλει  να προβάλλει το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας σε Ευρωπαϊκό και Διεθνές επίπεδο.

Η  ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ  ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ –ΚΑΘΑΡΣΗ ,  ΑΠΟΤΕΛΕΙ  ΠΡΑΞΗ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΖΗΤΗΜΑ ΗΘΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ - ΝΟΜΙΚΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ.

Και τα κορμιά μας σαν τσακισμένα κλαδιά                                                 Και σαν ξεριζωμένες ρίζες…                                  
Στριφογυρίζοντας  μέσα σε σπασμένες πέτρες,                            
Τρεις ή έξι χιλιάδες χρόνια                                                  
Ψάχνοντας σε οικοδομές γκρεμισμένες                                                     που θα ήταν ίσως και το δικό μας σπίτι,                          
προσπαθώντας να θυμηθούμε  χρονολογίες και ηρωικές     πράξεις                                                                                             
 Θα μπορέσουμε;  
(ΣΕΦΕΡΗΣ}