Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας - Γιατί γιορτάζουμε στις 8 Μαρτίου

Έχουν περάσει 106 χρόνια από τότε που με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν
 στη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιερώθηκε η 8η του Μάρτη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Η Κλάρα Τσέτκιν  ήταν επιφανής παράγοντας του Γερμανικού Κοινοβουλίου. Το 1910 πρότεινε να καθιερωθεί η 8/03 ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Το 1932 ένα χρόνο πριν το θάνατό της η 75χρονη και άρρωστη Κλάρα άνοιξε τις ομιλίες του Γερμανικού Κοινοβουλίου επειδή ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία βουλευτής. Μέσα σ' ένα κατάμεστο Κοινοβούλιο και με τους στρατιωτικά ντυμένους φασίστες βουλευτές να ουρλιάζουν, η θαραλλέα βουλευτίνα έκανε έκκληση για ένα μέτωπο ενότητας όλων των εργαζομένων ενάντια στο φασισμό. Πέθανε 20 Ιουνίου του 1933 και θάφτηκε στο Κρεμλίνο.

Η Κλάρα Τσέτκιν (1857-1933)

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι αφιερωμένη  στη μνήμη των εργατριών  των υφαντουργείων  και των ραφτάδικων της Ν. Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων στις 8 Μαρτίου του 1857 πνίγηκε στο αίμα.

Στις 8 Μαρτίου 1857 οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δουλεύουν σε εργοστάσια περίπου 16 ώρες την ημέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών.
Από τότε οι γυναίκες έχουν κάνει αρκετά βήματα για τη χειραφέτησή τους, ωστόσο έχουν μακρύ ακόμη δρόμο μπροστά τους, όπως δείχνουν και τα στοιχεία της Ε.Ε.
Κατά μέσο όρο οι γυναίκες στην ΕΕ κερδίζουν περίπου 16% λιγότερα χρήματα την ώρα από τους άνδρες , παρά το γεγονός  ότι  έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο ( αντιπροσωπεύουν το 60% των αποφοίτων πανεπιστημίου στην Ε.Ε.)
Οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία των εργαζομένων μερικής απασχόλησης στην ΕΕ( 34,9% έναντι μολις 8,6% των ανδρών ) με αρνητικές επιπτώσεις στη σταδιοδρομία , τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα , τα  διάφορα επιδόματα .
Το χάσμα στις αμοιβές μεταξύ ανδρών και γυναικών αντανακλά τις συνεχιζόμενες διακρίσεις και ανισότητες  που ισχύουν στην αγορά εργασίας , κατά κύριο ΄λόγο εις βάρος των γυναικών.
Οι αιτίες αυτής της πρακτικής είναι πολυσύνθετες .
Δεδομένου ότι οι γυναίκες φέρουν το βάρος της μη αμειβόμενης εργασίας και της φροντίδας των παιδιών, τείνουν να εργάζονται  λιγότερες ώρες ή εργάζονται σε τομείς και επαγγέλματα όπου οι θέσεις εργασίας εναρμονίζονται περισσότερο με τις οικογενειακές ευθύνες.
Το 2013 οι γυναίκες αποτελούσαν μόνο το 17,8%των μελών Διοικητικών Συμβουλίων στις μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες σε όλη την Ε.Ε. και μόλις το 4,8% των προέδρων αυτών των Διοικητικών Συμβουλίων .
Η αναλογία γυναικών σε θέσεις διευθυνόντων συμβούλων ήταν ακόμη χαμηλότερα στα 2,8%.
Το 1986 οι δημοσιογράφοι Hymowitz  και   Schellhardt  της εφημερίδας   Wall Street journal χρησιμοποίησαν τον μεταφορικό όρο «γυάλινη οροφή» (glass ceiling) για να περιγράψουν τα τεχνητά ή αόρατα εμπόδια (βασισμένα σε απόψεις και προκαταλήψεις) , που επιβραδύνουν ή σταματούν την επαγγελματική εξέλιξη των γυναικών.
Οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην πολιτική.

Στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μόλις 54 είναι γυναίκες βουλευτές (18%) και  στους  325 Δήμους της χώρας μόνο 15 Δήμαρχοι είναι γυναίκες (4,6% περίπου).
Οι αριθμοί τα λένε όλα .
Η δημοκρατία είναι ανάπηρη , απουσιάζει η γυναικεία ματιά .
Όλα δείχνουν πως απαιτείται επανεκκίνηση των γυναικών προκειμένου  να διεκδικήσουν τη θέση που τις αξίζει στη Βουλή, στους Δήμους, στην Αγορά Εργασίας ... στη Ζωή.
Το παρελθόν μας καταπλήσσει με την επικαιρότητά του ...πρέπει εκ νέου να διεκδικήσουμε : ισότητα εργασίας, ισότιμη οικονομική ανεξαρτησία για άνδρες και γυναίκες, ισότητα στις αμοιβές μεταξύ ανδρών και γυναικών,ισότητα στις θέσεις ευθύνης και τα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Οι παλιές συνταγές δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουμε το παρόν και το μέλλον.
Χρειάζονται νέα εργαλεία , νέες στρατηγικές , νέοι στόχοι που θα συμβάλλουν στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και στην καταπολέμηση της μεγάλης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανισορροπίας.
Πάνω από όλα ομως χρειάζονται αυτασφαλείς και αυτάρκεις γυναίκες , γυναίκες που καταφάσκουν στη γυναικεία τους φύση και δε ζουν με το άγχος της υπέρβασής της.



                             «Εκατομμύρια άνθρωποι είναι καταδικασμένοι σε μια μοίρα ακόμη πιο στάσιμη από τη δική μου, εκατομμύρια είναι εκείνοι που επαναστατούν σιωπηλά ενάντια στη μοίρα τους . Κανείς δεν ξέρει  πόσες ανταρσίες σιγοβράζουν  μέσα στα πλήθη της ζωής που κατοικούν στη γη.»    Βιρτζίνια Γούλφ 1882-1941