Γιώργος Ιωάννου,ο συγγραφέας που συνομίλησε με την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Θεσσαλονίκης .

Γιατί … έχει δικαίωμα στη Μνήμη όλων των Θεσσαλονικιών.

Αυτές τις μέρες που η πόλη μας η Θεσσαλονίκη φορά τα γιορτινά της νιώθεις πως έχεις χρέος να θυμάσαι όλα όσα έγραψε και είπε γι’αυτήν ο αγαπημένος της πόλης λογοτέχνης Γιώργος Ιωάννου. Ας τον αφήσουμε να μας ταξιδέψει!

« Αισθάνομαι ...έναν μυστικισμό,...νιώθω δικά μου αυτά τα πράγματα, αυτά τα χώματα...και διαρκώς λέω στον εαυτό μου, ότι : Είσαι η συνείδηση του λαού σου! Είσαι η συνείδηση του Έθνους! Είσαι η συνείδηση της Θεσσαλονίκης!»

Η εικόνα της πόλης , εικόνα της ψυχής του συγγραφέα , η απόλυτη ταύτιση ...

«Μέσα στις κάμαρες αγρυπνούσαν εικόνες παμπάλαιες, κατάμαυρες από βρώμα και καπνιά, με γραψίματα και σημάδια στην πίσω μεριά τους...κουβαλημένες με θυσίες φοβερές , εγκαταλείψεις πολύτιμων πραγμάτων, από τις πατρίδες. Έλεγαν ιστορίες και γι’αυτές...»

« Μέσα σ’αυτά τα πανομοιότυπα χαμηλά σπιτάκια άρχισε σε λίγο να δημιουργείται η νέα μακεδονική γενιά ,            «λέοντες στην μορφή και στην καρδιά...»

«Φέρνω στο νου μου μια συγκεκριμένη προπολεμική γειτονιά και θυμούμαι , όσο μπορώ τους ανθρώπους που περιείχε. Οικογένειες από τη Σμύρνη, από την Πέργαμο, από την Πάνορμο...όλοι τους , όχι μόνο είχαν να διηγηθούν ιστορίες πολλές, δυστυχίας και καταδίωξης , ακόμη και ευτυχίας, αλλά ήταν φορείς πανάρχαιων λαϊκών πολιτισμών και τρόπων ζωής...Εκεί μέσα, πάντως , εκυοφορείτο η σημερινή Θεσσαλονίκη. Η νέα μορφή της , η νοοτροπία της και ο ψυχισμός της...»

«Παρομοιάζω το σώμα μου με την πόλη αυτή- είναι, άλλωστε , η γενέτειρά μου και προς αυτήν κατατείνω. Τόσο τυραννικά διακατέχομαι , ώστε, πράγμα αστείο, ίσως ,νιώθω καμιά φορά να χαράζεται η τοπιογραφία της απάνω μου, με τα σημάδια της, τα σχήματα και τα χρώματά της...»

«Η «πολυδέγμων» Θεσσαλονίκη είχε το χρώμα το βυζαντινό της πάντοτε, ξανααπόχτησε όμως αυτό όλες τις ζωντανές του αποχρώσεις, αφότου η πολιτεία πατικώθηκε με προσφυγιά...

Η ουσία είναι ότι οι πρόσφυγες , τελικά κυριάρχησαν , δίνοντας τελικά τη δική τους μουντή και τεράστια σφραγίδα στην πόλη...»

«Πού είναι οι τόσοι εκτελεσμένοι μας, τα ονόματά τους, τα σημειώματά τους, οι τελευταίες τους στιγμές ...

Δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε για το στρατόπεδο Παύλου Μελά, το Γεντί-Κουλέ, που θα έπρεπε να γίνει Μουσείο φρίκης, τις εκτελέσεις στο Κόκκινο Σπίτι, τις εκτελέσεις στο Χατζή- Μπαχτσέ, το κάψιμο του Χορτιάτη...Ποιός θα τα καταγράψει αυτά ; Και πότε επιτέλους θα το κάνει;»

Όπως γράφει και μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης :

“ H ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο ....Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα . Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.»

«Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας. Να νιώθεις το χώμα ν’ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και ν’απλοκαμιέται στα κλαριά και στα φύλλα.

Ποιός είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί, κι είτε σα φύλλο είτε σαν άνθος είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, να ανανεώνεται και ν’αναπνέει ΟΛΑΚΕΡΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ»

«Τί θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.

Τί θα πει Φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια...»

« Μην καταδέχεσαι να ρωτάς:         « Θα νικήσουμε ; Θα νικηθούμε;  Πολέμα!

Αυτό έκαναν εξάλλου πάντοτε οι Πρόγονοί μας.

Γιατί τέτοιες μέρες   « ο λόγος είναι μεγάλη  ανάγκη ψυχής !»

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ ,ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!!